Een Ode aan Jezus, aan God, aan Liefde.

Het is stil in mij, niet perse in mijn ervaring in Leven (gedachten, gevoelens en situaties komen en gaan), maar IN mij. En tegelijk zoek ik woorden, ben ik aan het nadenken. Wat moet ik nou zeggen? Wat voel ik nou eigenlijk? Wat wil ik overbrengen?

Dus ging ik bidden en sloeg ik de 'bijbel voor beginners' open en las daar: "God in de schepping".

Ja ik ben begonnen in de Bijbel voor beginners, het woord van God. Heb niet eerder de behoefte gevoeld, ben ermee opgegroeid en de verhalen van het oude testament beangstigde mij meer dan dat het mij bekrachtigde. Maarja, het riep mij. Dus ben ik gaan lezen. 

Niet om letterlijk alles over te nemen, maar om te voelen. Voelen van de woorden. Van Jezus. Welke resoneren en welke niet? Welke voelen als Liefde aan? 

Een beetje net zoals het evangelie van Thomas, of de Tijd van het Hart, beiden boeken vol Liefde en een her-inneren aan Liefde.

Tot nu toe bevalt het me wel. Als ik het lees voel ik tintelingen en warmte in en om mij heen. 

Een moment tussen mij en God. Mij en Stilte. Mij en Liefde. 

Ik voel de afgelopen dagen zo'n enorme rust in mij, naast ervaringen in leven. En ik kan niets anders dan dit wijden aan mijn toewijding aan Liefde. Aan God. Aan Jezus. Aan Moeder Maria. Aan deze Heilige drie eenheid. Aan gebed.

En heus, gevoelens komen en gaan, het is niet persee kalmte wat gevoeld wordt, maar meer een diepe innerlijke rust of tevredenheid.

Ik weet dat het mijn Hart is. Alleen kan ik zelf deze vrede nooit zo bereiken, trust me I have tried.

Deze overgave en faith aan Liefde is groter dan mij en draagt mij. Het draagt mijn Hart.

Mijn hoofd heeft vragen: Is dit echt? Voel ik me nou echt zo vredig? Hoe dan? De omstandigheden zijn niet veranderd?

De gedachten komen en gaan. Alleen deze innerlijke rust is er continu.

Het is waarin alles Samenkomt.

En de enige die ik credits kan geven is het gebed en Jezus. Ik kan niet anders. Hoe gek ik dat ook vind klinken.

Ik mocht de afgelopen twee jaar zelf een persoonlijke band opbouwen met God.

En ik kan niet anders dan diep respect betuigen voor God, voor Liefde.

En zoals ik vaker heb gezegd, God is Liefde, het is Al Dat Is. Niet straffend en geen man in de lucht die bepaald wat goed en fout is.

Genderloos. Vader-Moeder God zou je het ook kunnen noemen. Het is Liefde. Pure Onvoorwaardelijke Onzelfzuchtige Liefde.

In de Liefde die ik ervaar lossen hokjes op. Paradoxen komen samen en smelten samen als één.

Verschillen bestaan naast elkaar in de eenheid die ze in essentie Zijn.

En degene die mij hiermee in verbinding bracht is Jezus.

Het is het moment dat ik Hem zag dat alles begon te shiften. 

Het is zijn naam die ik aanroep als ik mij verloren voel.

Het is tot Jezus, tot God die ik bid als ik paniek ervaar. 

Het is zijn Liefde die mij her-innert aan mijn Hart.

Het is zijn Liefde die mij her-innert aan de Liefde die ik Ben.

Hij is de weg, de waarheid en het Leven.

Liefde is de weg, de waarheid en het Leven.

En ik ben dankbaar, dankbaar voor alle ervaring in Leven.

Want in het diepste donker, vond ik mijn Hart.

In het diepste donker vond ik een plek in mij wat alles kon ontvangen.

In het diepste donker leerde ik aanwezig Zijn bij al dat is.

In het diepste donker werd mij gevraagd mijn pijn los te laten en dus de verhalen, de conclusies, de analyses. Mijn valse identiteit.

In het diepste donker her-innerde ik mij Liefde.

En zag ik hoe Liefde en Aanwezigheid gelijkwaardig aan elkaar Zijn.

Ik zag hoe de mind vocht tegen Liefde. Vocht omdat het het niet vertrouwde. 

Bang was voor het verdwijnen van die Liefde.

Bang dat als ik mij daar aan overgeef het ook weer weggaat. Bang dat het VOORWAARDELIJK zou Zijn.

Zo gehecht aan pijn en voorspelbaarheid. Zo gehecht aan ervaring.

Het wilt beschermen. Beschermen tegen toekomstige teleurstelling en pijn.

Zoveel moeite en weerstand met het loslaten van de verhalen. Van het verleden en dus van de toekomst.

Bang om opgeslokt te worden in het eeuwige Nu.

Het eeuwige Nu wat voelde als een immense Leegte van Niets. Zo nutteloos en nietig. Zo klein. Zo moedeloos.

Niet wetend dat het eeuwige Nu ALLES IS. 

Zo groots in zijn simpelheid.

Zo immens vol in niets.

Deze Liefde is niet zoals mensen Liefde. Het is niet zoals de "liefde" die wij kennen en waar wij mee opgegroeid Zijn.

Het is zo groots in zijn eenvoud.

Liefde is iets bijzonders. Het is onvoorwaardelijk. Open. Oordeelloos. Vergevinggezind. Dankbaar. 

Het maakt nederig. 

God is nooit weggegaan. Liefde is nooit weggegaan. 

Ik was enkel vergeten dat het er al Is. Ik had mij er onbewust voor afgesloten.

Dacht dat ik het moest verdienen. Mijzelf moest bewijzen.

Er hard voor moest werken. Er iets voor moest doen.

Het zijn delen die denken afgescheiden te Zijn.

En door ze te ontvangen in mijn Hart, landde ze in Heelheid.

Het moment dat je Liefde uitnodigt, gaan zij het hardst schreeuwen.

Onvoorwaardelijke Liefde doet iets met je.

Het doet je grondvesten schudden.

Het wakkert patronen van pijn en angst aan en brengt ze aan het Licht.

Het laat zien waar je nog niet vrij Bent ofwel gevangen zit in de illusie van afgescheidenheid.

Waar je denkt je te moeten bewijzen en Liefde moet verdienen. Waar je denkt straf te krijgen als je het niet “goed” doet.

Het moment dat je je toewijd aan God, aan Liefde en God's Licht uitnodigt in jouw Hart, dan komt dit aan het Licht. Vanzelf. Je hoeft er niet eens naar te zoeken. En het is ook niet dat er dus iets "fout" gaat als je chaos ervaart en voelt.

We worden uitgenodigd om aanwezig te Zijn bij en in onsZelf en alle ervaring in leven, om expressie te geven aan wat we ervaren, alleen zo kan Liefde in ons verankeren. Om onze menselijkheid te ontvangen en liefhebben.

De Ziel zo verlangend naar Thuiskomen.

Thuiskomen In het Lichaam.

Thuiskomen in Liefde.

Het ego stribbelt tegen.

Maar dit kun je niet tegenhouden.

Uiteindelijk vindt er overgave plaats, een samensmelten van Hoofd met Hart.

Being Heart Minded.

En dit is geen lineair proces. Zo van: done that, klaar. 

Het is grappig hoe we her-inneren en weer vergeten en weer her-inneren.
Het is alsof we meerdere rondes nodig hebben om deze Waarheid van Liefde en waardigheid echt te verankeren in onsZelf.

Om te groeien in vertrouwen en nederigheid.

Het mooie is, je Ziel zal van alles "doen" om dit thuiskomen te realiseren.

Het zal je helpen vertragen en verstillen, zodat je naar binnen keert.

Het zal je tekens en synchroniciteiten op je pad sturen.

Het zal je via jouw Lichaam en intuitie helpen her-inneren.

En eerst dacht ik: dat heb ik mooi bereikt. Die Liefde. HAHAHAHAHAHA

Maar ik heb helemaal niets bereikt. Als in, ja er is overgave, er was/is mijn lijden en er is een diepe diepe faith in Liefde, in God.

Het enige wat ik heb "gedaan" was uit de weg gaan.

Toegestaan wat er is. Geaccepteerd. Ontvangen.

Openstaan voor De Waarheid in elk moment.

En dit doe ik nog steeds, dagelijks. Het is het minste wat ik kan doen. En soms wil mijn Ego er een loepje mee nemen, want kijk eens wat we hebben bereikt, en dan beland ik in een situatie die me weer diep nederig maakt en dan geef ik me weer over, again and again. Want het gaat niet eens om of over mij 😅 

Wel hoe mijn aanwezigheid en Zijn anderen bereikt.

En ik kan daar niet de credits voor nemen. 

Wat alles daadwerkelijk heeft doen verzachten is Liefde. 

Is God.

Het is mij gegunt, zoals het iedereen is gegunt.
Het is mij gegeven, zoals het iedereen is gegeven.

Want we zijn allemaal kinderen van God.

Het vraagt enkel dit van je:

Toewijding en Openstaan om God te ontvangen.

Ontvangen van leven zoals het ontvangen wilt worden.

Zien van de Waarheid in elk moment.

Zien van de schoonheid in Leven. En dus ook in jezelf. In alle seizoenen en fases van jouw Zijn.

God is overal. Liefde is overal. Ook in je pijn. 

Oh, juist in je pijn. Niet altijd voelbaar, wel aanwezig.

Toewijding aan Liefde, een diepe wens om in Liefde te Zijn. Om zoals Jezus te Zijn. Liefde belichaamt.

Dan volgt de rest eigenlijk vanzelf.

Allemaal Divinely Timed.

We hoeven niet zoveel te doen.

Enkel op komen dagen.

De her-innering van wie jij Bent, zonder dat je hard hoeft te werken.

Zonder heling. Zonder verandering. 

Zonder denken dat je nog eerst dit of dat moet begrijpen en doen voordat je je dat kan her-inneren.

Want je hoeft dus niets te doen of te bereiken.

Je hoeft niets te dragen of op te lossen.

Jij Bent Liefde en je wordt geliefd in Al dat jij Bent.

En om dit te gaan voelen en belichamen vraagt God maar een ding:

Sta open voor mij en ontvang mij.

Verbind je met mij, elke dag.

Vind mij in de Stilte tussen elke ademhaling in.

Vind mij in dit moment en het volgende.

Vind mij in de natuur, in de dieren en de mensen om je heen.

Vind mij in de woorden, de liedjes en de gedichten.

Vind mij in je Hart, in je Lichaam.

Vind mij in je geluk en in in je pijn.

Vind mij in je vreugde en in je angst.

Zie de Liefde in Al Dat Is.

Want ik ben de weg, de waarheid en het leven.

Liefde is de weg, de waarheid en het leven.

🙏🏼