Het Hart als alchemist

Als ik in het Hier en Nu ben dan is het soms zo ongelooflijk mooi en prachtig en soms zo ongelooflijk lelijk en pijnlijk. Allebei afwisselend en soms tegelijk.

Elk deel wat ooit, eerst door een ander en toen door mij, verlaten, veroordeeld of afgestraft werd komt omhoog als ik trouw ben aan mijn Hart.

Elke keer als ik mijn waarheid spreekt komt angst voor verlating erbij.

Elke keer als ik een ander perspectief biedt dan de norm komt verdriet van verlies erbij.

Elke keer als er iemand uit verbinding gaat (door eigen proces) komt angst van niet goed genoeg erbij.

Elke keer als ik mijn authentieke Zelf laat zien, komt mijn diepste donkerste schaduw erbij.

En het verschil met vroeger en nu is, ik voel het allebei. De blijdschap en het verdriet. Het vertrouwen en het wantrouwen. Het is beiden aanwezig en dat is ok.

Afgelopen weken had ik weer veel intrusive gedachten over misbruik, een thema wat vaker bij mij terug is gekomen. Na een opstelling erop gedaan te hebben 3 jaar geleden, waren de dromen en gedachten weg. De afgelopen weken waren de gedachten er weer.

Normaal doe ik dan een schietgebedje, want Jezus maakt alles gelijk lichter. Bij Hem ervaar ik direct de magie van Overgave en Liefde. Maargoed, ze kwamen steeds terug, dus dat is wel een teken he…

Van de week terwijl ik in bed lag,  kwamen ze weer, ik werd er niet goed van, en voor het eerst was ik nieuwsgierig ipv bang. Dus ik zei ok, kom maar, ook jij mag erbij. Ik weet niet van wie je bent, van oma, van mama, van mij, van ons alle drie en wat je precies hebt ervaren, maar je mag erbij.

Ik voelde me eerst kots en kotsmisselijk. Lichtelijk paniekerig (qua lichamelijke sensaties, trillen etc) en daarna pure verdriet, rouw huilen.

Ik heb 2 dagen af en aan gehuild.

De energie bewoog van mijn buik, omhoog en eruit.

En weet je wat zo freaking mooi was?

Het was ok.

Ik voelde me daarna lichter EN krachtiger.

De pijn zag ik als de onderdrukking van onschuld , van joy, van levensenergie, van speelsheid. En het mocht erbij.

Al die angst. Al dat wegdrukken, bang om gezien te worden, en stiekem bang voor mijn eigen kracht.

Ik moest ook huilen van dankbaarheid omdat ik niet meer bang ben voor het donker in mij. Voor de afschuwelijkheid van leegte, moedeloosheid, verraad, nutteloosheid en hartenpijn.

Ik ben niet meer bang want het definieert mij niet.

Ik voel de pijn, maar ik ben niet de pijn.

(Luister, leuk vind ik het ook nog steeds niet maar ik begin er wel steeds minder van te vinden, als in; het is er, het komt, het nodigt mij uit en het gaat).

Naast het gevoel van leegte, moedeloosheid, verraad en diepe pijn zijn er 2 constante factors welke er altijd bij aanwezig Zijn: God en mijn Hart.

En wat hebben zij met elkaar gemeen?

Ze zijn beiden: De Liefdevolle Getuige.

Waar ik vorig jaar dacht; ik sterf, ik kan dit niet aan, en alles in mij verstarde en verlamde en ik vooral veel weerstand voelde van: dit wil ik niet.

Voelde ik nu; het is ok.

Mijn zenuwstelsel enorm gegroeid in draagkracht.

Bizar om te mogen aanschouwen.

De veiligheid groeit en dus het vertrouwen in Zelf.

Het gaat samen op.

Hoe ontzettend krachtig is ons lichaam he? En Zijn wij?!

Ik keek vanuit mijn bewustzijn, vanuit Hart naar deze gedachten en pijn. Ik voelde elke pijn van onderdrukking in mijn lichaam en ik was ok. Het zakte. Het verdween.

En het hoofd denkt nu vooral: was dit het? Moet ik er verder nog wat mee? Alsof het doorvoelen niet genoeg is 😅.

Het is pijn wat een getuige en dus liefde zoekt. Het verhaal an sich maakt voor mij nu niet uit. Dus welk antwoord ik ook zou krijgen, de pijn is er en ik zou precies doen wat ik nu ook doe.

Dat deel welkom thuis heten in mijn Hart.

Alchemie of transmutatie van energie is in de kern simpel.

Het is de oerwond aankijken.

Je donkerste diepste pijn voelen.

Terwijl elke cel in je lichaam schreeuwt: REN. NEE. ZOEK AFLEIDING. DEK HET TOE. DENK EROVER NA. LOOP HET ERUIT. PRAAT EROVER. Nog een loepje nadenken en zoeken..

Je blijft. Ook bij de schreeuwende gedachten.

Je neemt ALLE sensaties IN het lichaam waar.

Je kan het zien, de energie.

Je kan het horen.

Je voelt het.

En je blijft.

Je bent er Getuige van en verlaat jezelf niet meer.

Het is het allermoeilijkste EN allermooiste wat ik ooit heb gedaan voor mijzelf.

En het is iets wat ik heb mogen opbouwen. Als een spier dat je traint.

Eerst Samen geoefend en nu alleen.

Als ik iets heb geleerd in al deze jaren van zelfontwikkeling en bovenal mijn diepe diepe devotie aan Liefde en Waarheid.

Dan is dit het:

Ware “heling” zit in de Liefdevolle Getuige zijn van de pijn die in het Nu (vanzelf) aan bod en omhoog komt.

Being witnessed into safety.

Ik ben nog nooit zo liefdevol geweest voor mijn onzekerheid, mijn twijfel, mijn afwijzing, mijn angst, mijn wantrouwen, mijn strengheid, mijn schaamte, mijn trots, mijn dikke vette weerstand, mijn perfectionisme, mijn controlebehoefte.

Wat ik ook ontdek is dat alle innerlijke oerkracht verstopt zit onder dat laagje donker.

Alle kracht in mij, wachtend tot ik er ja tegen zeg.

Hoe geniaal eigenlijk dat we bang worden gemaakt voor ons donker zodat we nooit echt durven in te tappen op onze kracht.

Wat als het donker, jouw schaduw, het ongetemde wilde, al deze “lekijkheid” stiekem het allerhoogste Licht is?

Wachtend op jouw getuigenis.

Niet eng.

Wel rete ongemakkelijk, laten we eerlijk blijven.

Alle delen aan tafel.

En allemaal worden ze gezien.

Het is me een chaos soms en soms vind ik het leven zo immens pittig, vooral als ik in het gevoel zelf zit, dan kan de nutteloosheid en intensiteit van dit mens Zijn mij allemaal overvallen.

Alleen, wat ik OOK heb ervaren, is dat dat gevoel weer wegebt, soms na het moment soms na een tijdje.

Uiteindelijk is er altijd weer die kalmte.

The luminal space.. het Niets.

Dat Niets dat zo immens vol is van Alles. Dan is alles weer minder troebel en wat meer helder.

Levensenergie welke weer stroomt.

Woorden dus ook.

Onvoorwaardelijk liefhebben en getuige zijn van al dat jij ervaart, is iets wat we mogen leren.

Het is wat we onszelf mogen geven en gunnen.

Welke pijn ik ook mag doorvoelen als mens, het is de Liefdevolle Getuige voor de schaduw die de kracht in mij ontluikt.

God en mijn Hart.

Ofwel Liefdevolle aanwezigheid. Being Present. Being witnessed into safety.

Het is één en hetzelfde en het goede nieuws is, het is onze essentie.

Het is er al.

Niets om te hoeven vinden en zoeken.

Wel om te her-inneren.

Als je de beperkte verhalen en overtuigingen kan voelen in je lichaam, neemt je waarde voor Zelf toe en dus je vertrouwen in Zelf. Je ontdekt wie jij daadwerkelijk Bent.

Ik las deze quote van Sadhguru en vond het een prachtige afsluiting voor deze ervaring in leven;

“There is nothing else to do here than to Live.

The only choice you have is to Live either superficially or profoundly.”

To live profoundly is to live with deep intention, characterized by self-awareness, authenticity, a connection to one's values, and a commitment to personal growth. It involves aligning your actions with your deepest desires, overcoming internal and external challenges, and finding fulfillment through meaningful experiences rather than superficial distractions.

Als je ook resoneert met profoundly leven, voel je dan welkom in mijn space.

Misschien heb je ook behoefte aan een liefdevolle getuige van jouw proces, een plek waar je je mag her-inneren dat jouw Hart een natuurlijke alchemist is. Niet iets wat je hoeft te leren, enkel te her-inneren, beleven en ervaren, voel je dan welkom in één van mijn containers waar we dit Samen gaan ontdekken.

Dank voor het lezen lieve jij.

In Liefde en Licht,

Zaripha

❤️